Eén trullo, meerdere trulli.

Trullo is een woord dat tot voor kort niet in mijn vocabularium voorkwam. Ik sprak daar nooit over. Geen enkel gesprek kwam op dat onderwerp. Niet omdat ik dat niet wilde, maar omdat ik het compleet niet kende.Daar is sinds enige tijd verandering in gekomen.Het begon tijdens één van mijn SoulCollage workshops. Dan blader ik door allerlei tijdschriften om er prenten uit te knippen. De meeste afbeeldingen belanden in verschillende bakken (mensen, dieren, enz.), maar sommige prenten hou ik voor mezelf. Zoals die A4 pagina waarop de meest schattige bouwwerkjes te zien waren. Die raakten me. Maar ik legde het blad verloren en deed er verder niets mee.

Enige tijd later groeide er een plannetje om naar Italië te reizen, zomaar, gezellig, voor een weekje. Allerlei logeerplekjes verschenen en verdwenen op de Airbnb website, tot daar plots het logeeradresje ‘La Porta Verde’ tevoorschijn kwam. Het bleek een opgeknapte trullo te zijn, een allerschattigst huisje met een paar ronde dakjes erop die in een bolletje eindigden. Rondomrond: niets anders dan olijfbomen en rust. Ergens in mijn prefrontale cortex begon er iets te jeuken. Het zei me iets, zo’n trullo, waar had ik die nog gezien? Maar ik kon er niet bij komen.

Tot ik tijdens de volgende workshop het A4 blad terugvond, ergens tussen een hoopje mapjes en bladeren verstopt. Jaa, kijk hier, dit is het! Een heel dorp vol trullo’s! Dat zijn dan trulli. Het bleek om het dorpje Alberobello te gaan. Dit staat op de lijst van Unesco Werelderfgoed en dus de moeite om eens een bezoekje te brengen.

Dat gebeurt dan ook op een mooie zondagnamiddag. Straten vol trulli liggen kalm in de avondzon. Het lijkt wel een sprookjesdorp. Een soort van Bokrijk. Of nee, eerder Brugge. De trulli brengen hier duidelijk geld op. Winkeltjes vol prullaria (ok, ik kocht een handdoek met een rijtje trulli op) en lekkere restaurantjes. Dat was vroeger wel anders. Toen werden ze gebouwd met de stenen die de boer op zijn land vond. Die stenen lagen in de weg om de grond te bewerken en werden dan omgebouwd tot een cilindervormige bouwwerk met het typische ronde dak, alles zonder cement. Ze waren snel gebouwd en even snel weer afgebroken. Geen huizen voor rijk volk dus. Sinds enkele jaren worden de trulli gerenoveerd en logeren er toeristen in – inderdaad, ik sta bij in de rij. En ik vind het geweldig, want ze spreken zo ontzettend tot mijn verbeelding.

“Mooi, mooi, mooi”, dat is alles wat ik kan denken als ik door de straten van Alberobello wandel. Of als ik in de auto doorheen het landschap van Puglia plots weer een paar torentjes spot. Of ‘thuiskom’ in de trullo waar ik logeer. Mijn trullo dus eigenlijk. Voor deze week alvast. Hoewel, eigenlijk denk ik dan niet echt ‘mooi’. Ik ben eerder met verstomming geslagen. Of met innerlijke stilte.
Of met groote verbazing. Ja, met dubbele o.

Groeten van een troela uit een trullo. Ik denk dat ik een beetje zal huilen als ik moet vertrekken.