Wat met jouw dromen?

Voorbije vrijdagavond had ik tickets voor Soetopia van Sue Nsuki, een pittige madam van 31 jaar die zich op het podium compleet in haar element lijkt te voelen. Wat een vreugde en plezier, wat een power. Ook het voorprogramma  door Jade Mintjens deed wat het moet doen: onze kaakspieren masseren, onze lach wakker maken en onze geest opwarmen. Ze ging er meteen tegenaan en had het lied van Urbanus 'de wereld is een toverbol' vakkundig aangepast naar de tijd van vandaag. Poetin in een string had Urbanus toen immers niet kunnen zingen.

Heerlijk, die jonge vrouwen. Door naar hen te kijken voel je de passie, het lef om recht te gaan staan en te zeggen wat je te zeggen hebt, je wereld te delen. Dat deed mijn oude droom weer opflakkeren. Ik op zo'n podium, de mensen meenemen in mijn wereld. Amai, dat zou nog eens wat zijn! Dat zou zo ongelooflijk veel stress opleveren en zo ongelooflijk veel power ook volgens mij. Maar dat weet ik niet :-) 
Ik deed het ooit al twee keer en kreeg daar toen positieve reacties op. Voor mij in die tijd reden genoeg om er meteen mee te stoppen. Tja, soms begrijp je je eigen reacties niet. In die tijd was mijn innerlijke boycotter nog straffer dan hij nu is.

Maar kijk, uiteindelijk verdwijnen dromen niet. Ze blijven geraakt worden door wat ik hoor en zie. Door een kanjer van een jonge vrouw op een podium die met ons haar wereld deelt. Misschien doe ik het nog wel eens ergens in het mini, mijn teksten delen. Want het hoeft niet groots, het hoeft niet perfect. Delen, omdat het kan.

Sommige mensen willen mij doen geloven dat er momenten in het leven komen waarop dromen niet meer te verwezenlijken zijn.
Ok.
Ik begrijp dat gedeeltelijk.
Het zal wellicht moeilijk voor mij zijn om op mijn 43 nog te beginnen trainen om een begenadigd pianospeelster te worden, bijvoorbeeld. Want die vingers zijn niet meer zo te trainen als de vingers van een achtjarige. En mijn brein is niet gewend om muzieknoten te lezen. Allerlei redenen die ik zou kunnen bedenken om deze droom meteen weer op te bergen. En een top bergbeklimster zal ik ook niet meer worden.
Wellicht.

Maar: 'Je bent toch nooit te oud om te leren?'

Annie MG Schmidt debuteerde op haar 39ste.
Seena Frost begon op haar zestigste SoulCollage uit te bouwen.
Jan Dillen begon op zijn vijftigste aan een intensieve cranio-sacraal opleiding.

Dus ik blijf het gevoel hebben dat er nog heel veel mogelijk is in dit leven.

Soms als ik in de tram zit denk ik aan al die dromen die in al die mensen leven. Hoeveel mensen jagen hun dromen na? Hoeveel mensen leven hun dromen? Hoeveel mensen hebben hun dromen  opgeborgen? Hoeveel mensen zijn hun dromen gewoon compleet vergeten en hebben er geen voeling meer mee? Zeggen meteen tegen zichzelf dat ze zich niets moeten wijsmaken. Dat het te laat is. Dat ze het geld niet hebben, de tijd niet, niet de goede opleiding.

Ik visualiseer al die verfrommelde dromen op een hoop op een triestige grote vlakte ergens buiten de stad. Achtergelaten en vergeten. Tot er plots een windvlaag is die de dromen meevoert zoals de blaadjes in de herfst en ze tot op de schouders van nietsvermoedende wandelaars blaast. Die hebben dan ineens een goed idee of een nieuwe wens. Die hebben plots de energie en de moed om het aan te pakken. De mens die de oude droom koesterde herkent hem op het moment dat de nieuwe mens zijn droom ten uitvoer brengt. Dat denk ik dan. De dromen en ideeën blijven ergens sluimeren en zoeken gewoon andere lichamen om te landen, andere lichamen die wel met de droom aan de slag gaan. De dromen en goede ideeën zijn onuitputtelijk. Als jij ze niet uitwerkt, om welke reden dan ook, zal een ander het doen.

Deze gedachte is helpend voor mij. Aangezien er dagen zijn dat er tientallen ideeën door mijn hoofd razen. Soms verontschuldig ik me zelfs bij zo'n idee. Iets in de trant van 'sorry hoor, beste idee, je bent geweldig, maar je bent bij mij aan het foute adres.' Sommige ideeën begrijpen dat meteen en gaan vrolijk verder op zoek. Andere ideeën zeggen: nee, we willen bij jou blijven, jij bent het voor ons.

Zoals dat idee dat al een dikke twee jaar in mij huist. Dat idee om mensen te leren werken met een altaar in eigen huis. Een klein plekje in huis dat je bestemt om connectie te maken met je eigen stilte, met je focus, met de ongeziene wereld, met dankbaarheid.

Ik interviewde reeds mensen die met zo'n altaar werken. Dat is bijzonder inspirerend. En ik ben rituelen aan het ontwikkelen die je kan uitvoeren op je altaar. Dat maakt me vrolijk. Ook het feit dat dit idee niet weggaat. Dat het trouw bij me blijft en dat het me aanmoedigt, dat het telkens weer opdaagt en me uitdaagt. Aan mij om te luisteren en elke keer een volgende stap te zetten. Zoals dit nu eindelijk eens aan jullie te vertellen in deze blog.

In kleine groep breng ik rituelen die verbinding brengen, die inzicht brengen, die je helpen om over levensvragen na te denken. Niet omdat je problemen hebt, maar omdat je leeft en voelt dat je manieren zoekt om met dat woelige leven om te gaan. Mensen vertellen me dat het deugd doet om dit te kunnen delen. Om naar elkaar te mogen luisteren wat het oproept. Om elkaars altaar te mogen zien. Want het zijn steevast pareltjes.

Benieuwd hoe het werkt?
check dan de agenda voor de eerstvolgende altaarcirkel

Misschien wil je bij jouw thuis of in jouw groep eens een altaarcirkel hosten?
Neem dan contact met me op om de praktische kant te bespreken.

Let’s create resilience together.