Wees maar flink

Niet huilen, wees maar flink.
Niet bang zijn, dat is niet nodig.
Slik je boosheid maar in, we willen je blij zien.

Een blogpost over emoties omdat het opvallend is in mijn contacten met andere mensen de laatste tijd dat dit thema vaak opspeelt. Ik heb het zelf ook vaak lastige dingen gevonden, die emoties en hoe er mee omgaan, ze brachten me in verwarring. En nog steeds. De laatste tijd kan ik weer verdieping brengen in het leren over mijn emoties dankzij mijn nieuwe goeroe: de huisbazin. Zij heeft een manier van communiceren die van mij in no-time een brandbommetje maakt, zo boos. Ik merk dat ik dan begin te redeneren en naar oplossingen zoeken, dat dit nog steeds mijn eerste reactie is. Tot ik weer door heb dat ik ze mag voelen, die emoties die zo groot lijken alsof ze me gaan verteren. Maar dat doen ze juist niet als ik ze hun gang laat gaan! Dat is voor mij een daad van dapperheid, de emoties laten gebeuren, zonder er actie aan te koppelen. Dan ben ik op het pad van vrijheid.

We hebben het dus vaak moeilijk om met emoties om te gaan. Ze worden beschouwd als iets overbodigs, iets dat gecontroleerd moet worden, iets waar je last van hebt. We tasten in het duister over wat we met hen moeten aanvangen. Mensen stellen vragen hoe dat moet, met je emoties omgaan. Want als je de deur openzet, word je dan geen emo-trien? Als de sluizen van je verdriet opengaan, zijn ze dan nog wel te stoppen?

Veel van deze onhandigheid zit ingebakken in onze samenleving, in onze opvoeding, in onze schoolomgeving. De vele oordelen (zie de zinnetjes bij het begin) krijgen we vaak met de paplepel mee. Alsof 'sterke' mensen geen emoties kennen, alsof het getuigt van volwassenheid om je af te scheiden van je emoties of er boven te staan.

Emotie komt van 'emovere', energie in beweging, naar buiten toe bewegen. Emoties willen gevoeld worden, willen expressie krijgen, willen in beweging zijn. Ze hoeven niet per se een naam te krijgen of een label. Ze willen de kans krijgen om zoals een golf aan te zwellen, om te slaan en uit te rollen op het strand. Ze willen niet in een kadertje gezet worden of in een bokaaltje gevangen.

Wij zijn het zelf die hen hun vrije beweging niet toelaten. Wij hebben geen kaas gegeten van zacht en welwillend gadeslaan van alles wat er in ons beweegt: boosheid, verdriet, vreugde, angst, liefde. We houden het snel vast, door er ons verhaal bij te halen, door er ons verleden op te kleven, door er met onze gedachten tegenaan te gaan. Door het niet te willen voelen, of door het veel te groot te maken.

Alsof we met een schepje het water uit de golf nemen en verhinderen dat het zich mee kan omrollen met de golf en op het strand spoelen. We hebben het dan in ons schepje en gaan er vanalles bij verzinnen, het goed bekijken, vertellen waar dit precies vandaan komt. Of we kappen het snel weg, alsof we het nooit gezien hebben.

Best vermoeiend ook, het was al lang verdwenen als we het hadden laten passeren. Zo kan boosheid jaren aanslepen, verdriet evenzeer. En dat maakt ons moe. We houden het de hele tijd bij, we onderdrukken ze, we mogen niet meer voelen van onszelf. Stoppen met voelen is echter 'gevaarlijker' dan het voelen zelf.
Maar, als we echt gaan voelen, voelen we niet alleen de blije dingen. We voelen ook de lastigere emoties, of diegene die we zo bestempelen. Dan komen we in contact met ons wankele bestaan, met de dualiteit van het leven. Dat maakt ons onzeker, terwijl we net op zoek zijn naar zekerheid en veiligheid. Als je gaat voelen, dan ben je kwetsbaar, dan voel je de voortdurende verandering, dan kom je de onzekerheid tegen, dan voelt het niet altijd veilig.

Kan je ze toelaten? Kan je ze voelen?
Men zegt dat een emotie gemiddeld 90 seconden duurt.

Volgende keer als een emotie je overvalt, doe dan eens een experiment. Geef ze die anderhalve minuut. Ga even zitten en laat toe wat er gebeurt, met de interesse van een kind voor wie alles nieuw is. Ervaar de emotie, leg ze niets in de weg. Het vraag moed om dit te doen, het vraagt kracht en vastberadenheid, want je gewoonte is om afleiding te zoeken en snel iets anders te gaan doen.

Maar als je de emotie-golf laat rollen zonder er een verhaal rond te bouwen, dan ben je op weg naar meer innerlijke vrijheid. Al doe je het één keer per dag. Of telkens je er aan denkt. Je kan een steentje ofzo in je broekzak steken dat je herinnert aan je voornemen om de emoties te laten bewegen.

Zo bouw je stap voor stap, golf na golf aan je emotionele veerkracht, aan je emotionele stevigheid. Daar hoeft niemand je toestemming voor te geven, het gebeurt allemaal in jezelf. Jij bent diegene die begint met 'ja' te zeggen als er eentje komt aanrollen.

Veel succes, ik blijf mee oefenen.